مسئولانی که در برابر زابل مسئولیت دارند؛ مدیران زابل در برابر عوارض طبیعی شکست خورده اند

شهردار سابق زابل معتقد است: مدیران زابل در برابر عوارض طبیعی شکست خورده اند و به جای اینکه از بادهای سیستان استفاده کنند، تسلیم شدند.
به گزارش خبرنگار مهر، رسول گرگیج از سال ۷۹ تا ۸۶ شهردار شهر زابل بوده است او را خیلی از مردم شهر به واسطه خدماتی که کرده می شناسند برخی دیگر اما به عملکردش نقد دارند و می گویند که با این حال برای مردم کار کرد. او اکنون یک شرکت خدمات بازرگانی در گرگان دارد و همان جا زندگی می کند. با او درباره زابل و مدیریت شهری آن و اینکه چرا این شهر بعد از ۹۰ سال که از شهر شدنش می گذرد هنوز نتوانسته روی پای خود بایستد، صحبت کردیم.

آماری که او از زندگی مردم سیستان در گلستان دارد این است که ۶۵۰ هزار سیستانی در گلستان زندگی می کنند یعنی چیزی حدود ۲۷ درصد جمعیت استان که یا متولد سیستان هستند و یا سیستانی تبارند.

گرگیج می گوید: مردم وقتی در سالهای حدود ۱۳۳۲ به خشکسالی برخوردند به کرمان، خراسان و شمال کشور کوچ کردند. چون آنها کشاورز بودند و تخصص دیگری نداشتند به همین دلیل کشاورز زمین های اربابی شدند که در استانهای دیگر بود.

پولها جای دیگر خرج می شود نه در شهر

گرگیج درباره طرح تفصیلی زابل می گوید: طرح تفصیلی شهر شطرنجی بود. اما چند مشکل دارد. یکی در ارتباط با آب های زیر زمینی است. چون در زابل آب فرو نمی رود و یک لایه سیلک در زمین وجود دارد که نفوذ ناپذیر است. این یکی از مشکلاتی بود که نتوانستند حل کنند.

شهردار سابق زابل از اینکه مدیران زابل نمی توانند در برابر عوامل طبیعی ایستادگی کنند شکایت دارد و ادامه می دهد: مدیریت شهری یعنی اینکه اگر قرار است برای شهر شبکه فاضلاب تعریف شود می بایست از پساب این فاضلاب برای داشتن کمربند سبز استفاده کرد. در زابل مدیران در برابر عوارض طبیعی شکست خورده اند و به جای اینکه از باد استفاده کنند تسلیمش شدند و در نهایت مالچ پاشی کردند. درحالی که باید برای جلوگیری از بلند شدن ریگ های روان کمربند سبز احداث کرد. در کمیته برنامه ریزی استان هنوز هم اسنادش موجود است که در سالهای گذشته دولت ۱۰ میلیارد تومان پول برای زابل اختصاص داد تا ریگ های روان را تثبیت کند اما این کار را نکردند من پیشنهاد دادم که دور شهر کمربند ایجاد کرده و از آب پساب فاضلاب برای آن استفاده شود.

گرگیج بزرگترین چالش سیستان را عدم برنامه ریزی دقیق در هزینه کردن اعتبارات دولتی می داند و ادامه می دهد: سالهای سال دولت به زابل پول داد اما آن را ز بین بردیم و حتی نتوانستیم از مشارکت مردم استفاده کنیم برای اینکه شرایط زندگی خودشان بهتر شود.

مدیران زابل بایدبزرگتر از شهر فکر کنند

او می گوید: زمانی که من شهردار زابل شدم، بودجه شهرداری ۸۰۰ میلیون تومان بود اما من آن را به ۳ میلیارد تومان رساندم. من معتقد به این نیستم که زابل فقیر است اصلا چنین چیزی نیست. بلکه نمی توانیم درآمدهایی که داریم را برای شهر هزینه کنیم. چرا مسئولان مربوطه توانستند در مشهد پول بخش خصوصی را گرفته و هزینه کنند اما چرا در زابل چنین کاری نمی شود؟ چرا از ۲۰ هزار دانشجو در شهر زابل هیچ استفاده ای نمی کنند؟ چرا بین مرز ایران و افغانستان دیوار کشیدند و خواستند امنیت را بوجود بیاورند ولی اقتصاد را از بین بردند؟ چرا بعد از ۹۰ سال که زابل شهر شده، هنوز بلاتکلیف است؟

او در راهکاری به مدیران فعلی این شهر می گوید: مدیران شهر زابل باید بسیار بزرگتر از شهر زابل فکر کنند. مردم باید قدرت ساخت و ساز داشته باشند تا شهرداری بتواند از این محل درآمد کسب کند. اما اکنون درآمد وصولی از شهر ضعیف است. مدیران شهری می بایست از همه امکانات شهرستان در زمان بحران زابل استفاده کنند در دوره ای ۱۰ لجن کش خراب وجود داشت اما از امکانات شهرستان استفاده شد و آنها راه انداخته شد تا در مدت سه ساعت کل آب به کانال های اطراف فرستاده شود. اراده ای برای ساماندهی شهر نیست یک جاهایی باید از قوه قهریه استفاده کرد و در جایی دیگر می بایست که از مردم و یا معتمدان آنها در بازار و … برای زیبا شدن شهرشان استفاده کرد.