افترا بستن، واژگون نمایی حقیقت و دیگر هیچ! کریم عبدیان بنی سعید

• محمد امینی در واقع کاری نکرده جز تکرار همان گفتمان جمهوری اسلامی و لابی های آن در خارج از کشور. تکرار این مرثیه که “اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود، ایران تجزیه شده و چنین و چنان خواهد شد” و تلاش برای نهادینه کردن این ترس دروغین، چیزی نیست جز خدمت به استمرار ولایت فقیه و جمهوری اسلامی و پذیرش آن به عنوان دوفاکتو. این دقیقا همان حرفی است که رژیم می زند …

هفته پیش روز 30 مارس2017، مقاله ای تحت عنوان “خبرت هست که در شهر شکر ارزان شد؟” به قلم محمد امینی در بعضی سایت های خارج از کشور منتشر شده است. نگارنده این متنِ سراسر اتهام و افتراء موجی از اکاذیب را بدون آنکه حجت و برهانی برای مدعای خود ارائه کند، انواع و اقسام اتهامات از نوکری عربستان سعودی گرفته تا وامداری دستگاههای امنیتی کشورهای اجنبی و به پیش بردن پروژه از هم ‌ گسیختن ایران را به اینجانب و دیگر دوستان و همرزمانم نسبت داده است. بنابراین ضررت دیدم برای تنویر افکار عمومی پاسخ پاسخ ذیل را تقدیم کنم.

اگرچه آنچه آقای امینی را به نگارش مطلب مذکور واداشته به درستی مشخص نیست، لیکن گمان می رود، سمیناری که در تاریخ 8 و 9 مارس در پارلمان سوئیس از سوی کمیته روابط بین المللی پارلمان سوئیس و به همت چند تن از اعضای پارلمان و رهبران احزاب سبز و سوسیالیست با هدف بررسی وضعیت حقوق بشر اقلیتهای ملی، مذهبی و جنسی و همچنین بررسی عمل کرد آقای روحانی در این زمینه در 4 سال گذ شته برگزار شد، خشم محمد امینی را برانگیخته و موجبات غلیان درونی ایشان را فراهم آورده است.
سوئیس در سالهای اخیر، نقش بسیار قابل تو جهی در ژنو، سازمان ملل و دیگر مجامع بین المللی در دفاع از حقوق اقلیتها داشته است. در همین زمینه با توجه به اینکه بناست هیاتی از پارلمان این کشور برای بررسی شرایط سرمایه گذاری در ایر ان، به این کشور سفر کند و به ویژه با توجه به در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری در ایران و اعلام کاند یداتوری حسن روحانی، رئیس جمهوری فعلی ایر ان، بنا به عادت مرسوم از فعالان حقوق بشری و سیاسی برای بررسی تحولات حقوق بشری دعوت به عمل آمد. اینجا نب پیش از این نیز با رها در چنین نشست هایی در پارلمان سوئیس حضور یافته و سخنرانی کرده ام.
آنچه در این زمینه کاملا نامشخص است، دلیل مخالفت امینی با برگزاری این کنفرانس است. ظاهرا ایشان مخالف حضور سرکار خانم دکتر شیرین عبادی، حقوقدان برجسته ایرانی و بر نده جایزه نوبل در این نشست و افشاگری خانم عبادی از وضعیت بغر نج حقوق بشر در ایران است. موضوع دیگری که محمد امینی روی آن اصرار دارد، چرایی حضور همزمان دکتر عبادی و بنده و دیگر سخنرانان در این مراسم است. برآشفتگی امینی از همنشینی شیرین عبادی با کسانی است که به مو ضوع نقض حقوق بشر در میان اقلیت های ایرانی غیرفارس پرداخته، و به نمایندگی از آنها در محافل بینالمللی حاضر شده و صدای این مردمان بیدفاع را به گوش جهانیان میرسانند، است. شدت برآشفتگی محمد امینی به حدی است که گمان میرود ایشان، کریم عبدیان، ماشالله رزمی، مصطفی هجری، ناصر بلیده ای، تیمور الیاسی و یوسف کر را که در این نشست به ترتیب مشکلات و مسائل مربوط به مناطق عرب، ترک، کرد، بلوچ و ترکمن نشین را طرح کرده و عملکرد حسن روحانی در این زم ینه را به چالش کشیده اند، جزامیانی هستند که دکتر عبادی پیش از نشستن در کنارشان می بایست این موضوع را با محمد امینی و محمد امینی ها هماهنگ می کرد. امینی ناراحت است که چرا شیرین عبادی با شجاعت از نقض حقوق بشر در ایران پرده برداشته و فراوانی اعدامها به ویژه در مناطق غیرفارس را در محافل بین المللی فریاد زده است.
ناراحتی رژیم ولایت فقیه از برگزاری این سمینار قابل فهم است و فریاد اعتراض آنها را از تک تک رسانه هایی که در اختیار دارند، میتوان شنید. آنچه مایه تعجب است، همصدائی محمد امینی با رسانه های جمهوری اسلا می و تکرار اتهاماتی است که ایران برای چسباندن آنها به شرکت کنندگان در این نشست، می باشد.
آنچه در این مصاف نامعلوم است، اینست که محمد امینی له و علیه کیست؟ چه دلیلی می تواند امینی را تا مرز انفجار از بر ملا کردن نقض فاحش حقو ق بشر و اوضاع تاسف بار اقلیت های ملی و مذهبی در ایران خشمگین کند؟ دلیل این هراس و عصبانیت چیست؟
شاید اگر امینی سخنرا نیها، گزارشها، پیش نهادها و انتقادات مط رح شده در سخنرانی این جانب، سرکار خانم عبادی و دیگر سخنرانان در مغایرت های موجود در قانون اساسی ایران و قوانین بین المللی پرداخته و همچنین سخنرانی سه سخنران سوئیسی در مورد جایگاه حقوق فردی و اجتماعی در قوانین بین المللی گوش فرا میداد، مجالی برای مباحثه میبود، لیکن علی الظا هر ایشان تنها از زاو یه تنگ اولتراناسیونا لیستی، ملیگرایی افر اطی و پانایرانیستی به موضوع نگریسته و برگزاری این سمینار را به باد انتقاد گرفته و شرکت کنندگان را متهم به جاسوسی میکند. صد البته با شنا ختی که نگارنده این سطور از محمد امینی دا رد، این موضوع چندان عجیب و دور از انتظار نبوده و نیست.
در اوایل دهه هفتاد میلادی و در زمانی که در آمریکا دانشجو بود م، در کنفدراسیون جها نی محصلین و دانشجویان ایرانی-اتحادیه ملی (معروف به «کنفدراسیون »)عضو شده و علیه شاه و دیکتاتوری در ایران و همچنین برای تحقق آزادی و عدالت اجتماعی در ایران، دوشادوش دیگر اعضاء و دانشجویان ایرانی مبا رزه میکردم. در سال 1972 یا 1973 به عنوان رئیس و مسئول کمیته بینالمللی بخش نیویورک فدراسیون آمریکا به همراه هیاتی 10 نفره برای شرکت در کنگره 18 کنفدراسیون (قبل از انشعاب) به شیکاگو رفتم. در همان زمان محمد امینی روی سن سینمایی که به این منظور اجاره شده بود، رفته، یک کلاه لنینی و یک کت ما ئو بر تن کرده، ادای لنین را در می آورد و با در دست داشتن کتاب سرخ مائو، از مواضع به اصطلاح سوپرچپ سخنرا نی میکرد…
لذا سیّر برآمدن، تکوین ساختار فکری تکامل ثانوی امینی از ماوراء چپ به راست به عنو ان یک راسیست پان ایر انیست و سپس مداح و مشاطه گر رژیم ارتجاعی و فاشیست ولایت فقیه در قالب مورخ خودخوا نده و خودبرگزیده، نه تنها برای من، که بر ای همه آنها که از پیشینه محمد امینی و تا بع سینوسی سیر تکامل او باخبرند، چندان ما یه حیرت نیست.
محمد امینی برخلاف بسیاری از مبارزان ضد دیکتاتوری و از جمله نگارنده این سطور که پس از پایان تحصیل به کشور بازگشته و به دلیل فعالیت هایشان و عضویت در کنفدراسیون، سالها رنج زندان و شکنجه را به جان خریدند، نه در زمان پهلوی و نه در زمان جمهوری اسلامی حتی یک روز را در آن سوی میله های زندان نگذارنده و تمام عمر بر گرده دیگران سوار بوده است. موجبات شگفتی است که دیگر مبارزان راه آزادی را که بیش از نیم قرن عمرشان را در این مسیر نهادهاند، توسط فردی مانند امینی جاسوس خوانده شوند.
نگاهی گذرا به آنچه تا کنون امینی نوشته است، نشان می دهد تمام هم و غم نامبرده، فحاشی، افترا و فعالیت علیه فعالان ضد رژیم ولایت فقیه است. کنشگرانی که سعی در طرح موضوعات مرتبط با اقلیت های ملی غیرمسلط و تحت ستم مضاعف در ایران را دارند، سهم ویژه ای از رفتارهای کینه توزانه و خصمانه امینی به خود اختصاص دادهاند و دشمنی او با فعالان اهوازی، احوازی، عربستانی اظهر من الشمس است. بدون ذره ای تردید می توان گفت امینی تا کنون علاوه بر آنکه یک واژه علیه رژیم ولایت فقیه ننوشته است، همه گفتار، پندار و کرد ار خود را به صورت مستقیم و غیر مستقیم، در راستای منافع این رژیم قرار داده و برای استمرار رژیم ولایت فقیه کوشیده است. محمد امینی بیش از هر کس دیگری و حتی بیش از کارگزاران رسمی این رژیم، برای تضعیف جنبش های هویت طلبی و عدا لت خواهانه ملت های تحت ستم مضاعف ایران، در خارج از کشور کوشیده است.
دیرزمانی نیست که امینی مورخی خودخوانده شده و در هر زمینه تار یخی اظهار نظر میکند. او مطلقا چیزی از دینامیک مبارزات کنونی در ایران نمیداند و اطلاعاتش از سطح آگا هی ملی و جنبش هویت خواهی و سطح رشد آگاهی ملی در ایران و اینکه این جنبش ها دشمنانشان را شناخته و آنرا هدف گرفته، و از این نظر به نقطه برگشت ناپذیری رسیده اند، از صفر فراتر نمیرود. او نمی داند که این جنبش های حاضر در صحنه، پویا، سرزنده، متحرک، شجاع و شیردل، امروزه با دادن هزینه های گزاف روزانه در صف اول مبارزه برای سرنگونی رژ یم مرتجع ولایت فقیه قرار گرفته و به پیشا هنگ و پیشکسوت این مبارزه مبدل شده اند. او نمی داند جنبش هویت طلبی ملت های تحت ستم مضاعف میرود که با تلفیق آگاهانه مبارز ان زنان، کارگران و دانشجویان و با مشارکت دیگر نیروهای مترقی فارس ایرانی، شرایط را برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی فراهم آورد. او یا نمی داند و یا اینکه خود را به خواب زده و مانند کبک سر به زیر برف بر ده است و یا به توصیه رژیم و به نیابت از آنها به چهره این جنبش و رهبران آن چنگ انداخته تا شاید خراشی به چهره مبارزان بیاندازد اما، مگسک عرصه سیمرغ نه جولانگه توست.- از جانب دیگر و برای سموم زدائی و ایجاد یک جو سالم برای دیالوگ جدی الزام آور است که محمد امینی و امثالهم را را در صورت ادامه تخریب چهره مبارزان راستین، ادب کرده و بجای خود نشاند.
امینی، مورخ خودخوانده به اینجانب خرده میگیرد که چرا میگویم نام خوزستان جعلی است و این نام را رضا شاه در سال 1936 با مشورت روشنفکران اولتر اناسیونالیست و در را ستای عرب ستیزی و آسمیله کردن اجباری و فا رسیزاسیون قهری ملت عرب در ایران، برای اقلیمی که اکثریت ساکنان آن عرب بودند، جعل کرده و با ابلاغ لایحهای به کلیه ادارات دولتی وقت، این نام جعلی را جایگزین نام عربستان کرد. اینجاست که پرده از رخ مورخ خودخوانده می افتد و کوس رسوایی اش گوش جهان را کر میکند. آنچه من گفته ام برخلاف ادعای جناب مورخ، نه جعلی است و نه مندرآوردی؛ این حقایق عین واقعیت است و تلگرام و اعلان این ابلاغیه در اختیار عوام است و امینی نیز میتواند سری به آر شیو دولت ایران از جمله آرشیو وزا رت خارجه ایران بزنند تا به چشم خود حقیقت را ببند، البته اگر اراده ای برای شنیدن حقیقت در ایشان مانده باشد.
تا پیش از برآمدن پهلوی ها، تقسیمات کشوری ایران، شامل تعدادی ایلات و ولایات بوده که عربستان نیز یکی از آنها بوده است. ترجمان و دلالت این نام نیز به اقلیم و یا سرزمین تاریخی اهواز برمیگردد که از دیرباز محل سکونت عرب ها بوده است؛ به سان کردستان که محل سکونت کردها، بلوچستان محل سکونت بلو چ ها، آذربایجان محل سکونت ترک های آذربایجانی و ترکستان محل سکونت ترکمنها و لرستان که محل سکونت لرها بوده است و این امر منعکس کننده ترکیب جمیعتی آن مناطق بود- و به جز عربستان، همه این مناطق هنوز هم به این نام ها نامیده میشوند. لیکن اولتراناسیونالیست هایی از رده محمد امینی در دوره رضا شاه و در دوره رژیم آخوندی دیواری کوتاه تر از ملت مظلوم و بی دفاع عرب در ایران نیافتند و با تلاش برای کتمان هویت آنها، سیاست عرب ستیزی که در زمان رضا شاه کلید خورد را با شدت و حدت بیشتری ادامه داده و همزمان با اجرای پاکسازی قومی و ژنوساید فرهنگی در داخل کشور توسط رژیم ولایت فقیه، مسئولیت اجرای این مهم در خارج از کشور را بر عهده گرفتند. به نظر میرسد رژیم نیز چندان به سپردن این نقش به امینی و امینی ها بیمیل نیست و بهترین گواه این موضوع تکرار همان ادعاهای رسانه های داخل ایران، از زبان محمد امینی است.
در این رابطه،خواندن کتاب زیر را به آقای امینی توصیه می کنم.
” The Reign of Shaykh Khazal Ibn Jabir and the Supression of the Principality of ARABISTAN: A Study of British Imperialism in Southwestern 18 97 – 1925 By:William T. Strunk ”
این کتاب رساله دکترای مورخ نام آور آمریکایی و پرفسور تاریخ دانشگاه ایندیانا است که پس از سال ها تحقیق در لندن و با در دست داشتن آرشیو دولتی انگلستان به رشته تحریر در آورده است. در این کتاب پرفسور استرانک میگوید «در بدو پیدایش نفت در ایر ان در سال 1908 میلاد ی، 98 درصد جمعیت بو می عربستان، عرب بود و دو درصد دیگر بوشهری بودند».
علاوه بر این،فرصت را مغتنم می شمارم و کتاب دیگری را معرفی می کنم:
” The History of Khuze stan, 1878 – 1925: A Study in Provincial Autonomy and Change. By: Mostafa Ansari, University of Chicago 1974″
اثر مصطفی انصاری محقق و پژهشگر ایرانی آمریکایی، که نویسنده در آن به سطح بسیار بالای اتونومی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی عربستان و تدریس به زبان مادری در زمان شیخ خزعل، می پردازد.
فی البداهه میتوانم ده ها کتاب دیگر در مورد نام تاریخی عربستان و تحمیل نام جعلی خوزستان ذکر کنم؛ نامی که به زور و بدون هیچ گونه نظرخواهی در قالب رفراندوم یا هر قالب منطقی دیگری انجام شد. چنانچه تغییر نام محمره به خرمشهر و تغییر نام اکثر شهر ها و دهات اقلیم اهواز از عربی به فارسی در زمان شاه و زمان ولایت فقیه تنها برگی از پروژه قطور عرب ستیزی و تلاش برای تغییر دموگرافی جمعیتی به ضرر عرب ها است؛ پروژ ه ای که در داخل محسن رضایی، حداد عادل، اکبر ترکان و عسکر اولادی و دیگر عرب ستیزان حکومت ملایان به پیش میبرند و در خارج امینی ها زیر علم آن سینه میزنند.
محمد امینی تمام تلاش خود را کرده که مرا فردی نشان دهد که در مسیر تجزیه ایران گام برمیدارد. 50 سال سابقه مبارزاتی من در داخل و خارج از کشور، برگزاری و مشارکت در صدها نشست، سمینار و کنفرانس و انتشار صد ها نوشتار به زبانهای عربی، فارسی، و انگلیسی فهمیدن موضع مرا کاملا آسان کرده است و دریافتن اینکه کریم عبدیان بنیسعید در چه مسیری گام برمیدار د، از طریق بررسی این فعالیت ها قابل تشخیص و اثبات است نه از طریق امینی ها. شاید دانستن این موضوع حدا قل برای محمد امینی واجب باشد که اگر موضع من تجزیه طلبی میبو د، بدون هیچ ترس و واهمه ای از آقای امینی و از آنان که امینی زیر علم شان سینه میزند، آن را به وضوح اعلام می کردم، زیرا که بر اساس قوانین بینالمللی، این یک خواست مشروع جمعی و فردی برای مردمان هر کشوری است. انتظار می رفت آقای امینی… در آمریکا مشغول است بداند که طبق یک نظر خواهی اخیر موسسه معروف زاگبی 23% مردم ساکنان ایالت های تگزاس، کا رولینای جنوبی، جورجیا، لوئیزیانا، میسوری، تنسی، کارولینای شمالی، آلاباما، اوکلاه ما و اوهایو با تجزیه این ایالاتها در صورت جمع آ وری امضاء و رسیدن به حد نصاب لازم خواهان جدایی از آمریکا هستند، دولت موظف است به درخواست آنها پاسخ مثبت بدهد. لذا تاریخ مصرف به کارگیری تاکتیک نخنمای برچسب تجزیه طلبی برای قراردادن حریف در موضع دفاعی، مدت هاست که به پایان رسیده است. خوب است که آقای امینی بداند، فراوانند کسانی که افتخار جدایی و جدایی طلبی را به ننگ تعایش و هم زیستی با محمد امینی و امثالهم ترجیح میدهند.
علاوه بر این، محمد امینی که خود را به آب و آتش زده تا مرا تجزیه طلب معرفی کند. او در واقع کاری نکرده جز تکرار همان گفتمان جمهوری اسلامی و لا بی های آن در خارج از کشور. تکرار این مرثیه که “اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود، ایر ان تجزیه شده و چنین و چنان خواهد شد” و تلاش برای نهادینه کردن این ترس دروغین، چیزی نیست جز خدمت به استمرار ولایت فقیه و جمهوری اسلامی و پذیرش آن به عنوان دوفاکتو. این دقیقا همان حر فی است که رژیم می زند و تکرار آن همان ما موریتی است که به امینی ها سپرده شده است.
اگر چه انتظار زیادی است، لیکن از امینی به عنوان یک مورخ خودخوانده انتظار میرفت که بداند دلیل و سبب اصلی تجزیه جمعی از مردم یک کشور و به ویژه تمایل به تجزیه در اقلیت های غیرمسلط و تحت ستم مضاعف و چند لایه و گرایش آنها به سوی استقلال طلبی ، همیشه نتیجه سیاست عدم تعامل صحیح و حاصل سیاست سرکوب، فشار و تبعیض دولت های مرکزی بوده است. نمونه های بسیاری برای اثبات این مقوله وجود دارد. یکی از دلایل عمده اضمحلال شوروی سابق، سیاست های روس محور و سرکوبگرانه علیه دیگر ملل غیر روس بوده است. تجزیه یوگسلاوی نیز نتیجه سیاست های اولتراناسیونالیستی افرادی مانند ملاسویچ است که امینی ها کپی برابر اصل او و همقطا رانش هستند. در نتیجه این سیاست ها بود که یوگسلاوی چند پاره شده و به کرواسی، صربستان، بوسنی و هرزگوین، مقدونیه، مونتنگ رو و اسلوونی تقسیم شد. در همین چند سال اخیر، سیاست های ضد اقلیت مسیحی در سودان، باعث استقلال سودان جنوبی شد، سیاست های ضداقلیت ملی و مذهبی در اندونزی باعث برآمدن و استقلال تیمور شرقی و سیاست های ضد بنگالی دولت پاکستان وقت سبب استقلال پاکستان شرقی و جدایی آن از پاکستان شد. اینها نمونه هایی از اثرات سیاست عدم تعامل صحیح و به کارگیری سیاست سرکوب، فشار و تبعیض دولتهای مرکزی علیه اقلیت ها است. جد یدترین نمونه اینگونه موارد، واکنش اسکاتلندیها به عدم رایزنی و مشورت دولت لندن با ملت اسکاتلند در پر وسه خروج بریتانیا از اتحادیه اروپاست؛ وا کنشی که احتمالا به جدایی اسکاتلند از بریتانیا منجر خواهد شد.
در نقطه مقابل مواردی که در بالا ذکر شد، کشورهایی نیز وجود دا رند که با به کارگیری سیاست های صحیح، مسیر همزیستی مسالمتآمیز مردمانی با خاستگاه های قومی، نژادی و دینی مختلف را در یک جغرافیا هموار کردهاند. سوئیس، آمریکا، کا نادا، هند، استرالیا، آفریقای جنوبی، امار ات متحده عربی، فدراسیون روسیه، اندونزی و یا مردم خودمختار تیرولجنوبی (سود تیرول) در ایتالیا نمونه های بارزی در این زمین هاند.
تاکید چندباره نگارنده این سطور در مقالات اخیرم در روزنامه فراملیتی شرق الاوسط به عربی و در سایت العربیه به فارسی و انگیسی درباره لزوم اتحاد اپوزیسیون و همچنین حضور در کنفرانس گسترده مجاهدین خلق در تابستان 2016 ، عصبانیت محمد امینی و رژیم ولایت فقیه را برانگیخته و آنها را وادار کرده با هدف ترویج بی اعتمادی و چند دستگی در میان صفوف در حال منظم شدن اپوزیسیون، اتهاماتی از قبیل انتساب من به این و آن به آمریکا، اسرائیل و عربستان سعودی منتشر کنند. اینکه چرا کریم عبدیان بنی سعید از حساب شخصی خودش بلیط خریده و از واشنگتن راهی پا ریس شده، براستی چرا باید دغدغه آقای امینی باشد؟ کریم عبدیان 48 سال است که هر ساله فرم های ما لیاتی خود را تکمیل کرده و مالیات خود را پرداخت کرده است و در آن ریز درآمد و خرجش مشخص است. بار ها پرستیوی همین اتهامات امینی را تکرار کرده که کریم عبدیان وامدار این و آن کشور است. من هزینه همه مسافرت هایم را از حقوق بازنشستگی و گاهی از کارهایم بعنوان مسئول یک گروه مهند سین مشاور، تامین میکنم. اگر امینی و یا هر کسی دیگری مدرکی خلاف این دارد، آن را منتشر کند تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.
مجددا تاکید می کنم حملات امینی ها به من و همرزمانم نه یک عمل مستقل بلکه بخشی از حملات رژیم بر علیه ماست و نوشتار اخیر محمد امینی بازنشر همان سیاست های ارتجاعی و عرب ستیزانه سپاه پا سداران و نیروهای امنیتی رژیم ایران است. شاید واژگان استفاده شده در هر کدام از این حملات متفاوت باشد ولی آنچه مبرهن و واضح است، یکی بودن آبشخور آنست. آبشخوری که روشنفکران بیمایه فارس ایران از زمان رضا شاه و پسرش بنا نهاده و به جای نگاه در آینه عبرت زمانه و پذیرفتن نقش خود در عقب ماندگی جامعه ایران، بدون ذره ای شرم و آز رم گناه خود را به گر دن عربها، اسلام، تر کها و دگرها و دیگرها انداخته و کماکان میاندازند.
در این باره می توان یک سوال جدی مطرح کرد، سوالی که پاسخ دقیقی برای آن وجود دا رد و بسیاری از خاستگا ه ها، حقایق و علل را روشن میکند. سوال اساسی این است: “چرا محمد امینی و همفکرانش از تشکیل یک ائتلاف وسیع در میان سازمان ها، نهادها و احزاب داخل و خارج ایران که شامل همه ملیت ها و جنبش های هویت طلب و آزادی خواه که خواهان سرنگونی رژیم جمهوری اسلام ایران هستند، اینچنین برآشفته و عصبانی شده اند؟
دلیل این موضوع عدم توجه، ناکارآیی و نبود عزم جدی و همچنین تبعیض و خودبزرگ بینی اپوزیسیون فارس ایرانی (با فرض اپوزیسیون بودن) در تعامل با حقوق و مسائل مربوط به دیگر ملت های غیر فارس است.
از اواخر دهه 90 میلادی، کنشگران، رهبران و روشنفکران ملت های غیرفارس پس از بحث ها و گفتگوهای جدی به این نتیجه رسیدند که اپوزیسیون فارس، توان و اراده کافی و کیفیت و کمیت مناسب و از همه مهمتر توان رهبری یک جنبش برای یافتن راه حلی مناسب را ندارد و این امر تشکیل یک صنف مستقل فکری و نیز تشکیلاتی متشکل از ملت ها و یا ملیتهای غیرفارس را ناگزیر می کند. این امر نقطه آغاز تشکیل کنگره ملیت های ایران فدر ال در سال 2005 شد، کنگره ای که زیرساختی برای به ائتلاف رسیدن ملیت های غیر فارس با سازمان ها، احزاب و افراد مترقی فارس با هدف جایگزینی جمهوری اسلامی با یک نظام دموکراتیک، عدالت خواه غیر متمرکز فدرال با شد و در مرحله بعدی با تشکیل یک مجلس موسسان برای توافق درباره یک قانون اساسی جدید به عنوان پایه و اساس یک نظام غیر متمرکز فدرال اقدام شود.
محمد امینی با گزینش کلمات دلخواه و چیدن آنها براساس نظر خود، تلاش میکند، نتیجه مطلوب را کسب کرده و به مانند رژیم ولایت فقیه به این کنگره و اهداف آن حمله کند. با هدف روشنگری از خلط مبحث بوسیله ایشان، پنج اصل اساسی کنگره ملیت های ایران فدرال را مجددا در اینجا ذکر می کنم:
اصول پایه
1- ایران کشوری است چند ملیتی، که تمامی ملیت های ساکن در آن باید به طور مساوی و با تامین برابر حقوق ملی ملیت های ایران در امر حاکمیت و اداره کشور شریک باشند. حقی که تا کنون از آنها سلب شده است.
2- ساختار جمعیتی کشور ایران متشکل از ملیت های بلوچ، ترک آذربایجان، ترکمن، کرد، عرب، فارس، لر و … بوده که هر کدام دارای سرزمینهای تاریخی و ویژگی های ملی خود می باشند.
3- مشروعیت سیاسی هر حاکمیتی، همواره از اعمال اراده مستقیم مر دم سرچشمه می گیرد. لذا اراده تمامی ملیت های مختلف ساکن در ایران و رعایت حقوق ملی برابر آنان تحت هیچ شرایطی نباید موردِ اغماض و استثناء قرار گیرد.
4- برقراری نظام جمهو ری فدرال، بر اساس ویژگی ملی-جغرافیایی که پایبند به اصول دموکراسی، منشور جهانی حقوق بشر و کنوانسیونها ای الحاقی آن است، نظ امی سیاسی قابل دوام، به منظور اعمال اراده سیاسی که تضمین کننده حقوق برابر همه ملیتها درچارچوب ایرانی آزاد و دموکراتیک خواهد بود.
5- اعمال اراده سیاسی در یک نظام دموکراتیک و فدرال الزاماً بر خاسته از اراده آحاد مردم تشکیل دھنده آن میباشد.
حال اگر محمد امینی در نقد این 5 اصل اساسی کنگره ملیت های ایر ان فدرال حرفی برای گفتن داشته و راه حلی برای برون رفت ایران از بن بست شرایط موجود دارد، بسم الله؛ این گوی و این میدان.

حزب تضامن دموکراتیک اهواز

درباره حزب تضامن دموکراتیک اهواز که اینجانب با افتخار به عنوان مشاور و رایزن با این حزب همکاری می کنم، نیز باید گفت که این حزب بر لیبرالیسم و سوسیالیسم مترقی بنا شده و حزبی پیشگام و خردگرا بر محور پلورالیسم و جدائی دین از دو لت و تقسیم قدرت در دو جهت افقی و عمودی است، یک حزب سیاسی است که طیفهای مختلفی از مبارزان عرب اهوازی، از مبارزان بسیار قدیمی تا مبارز ان جوان و پرشور و نشاط را در خود دارد. باور و محور اندیشه این حزب بر اعتقاد کامل به دمکراسی و عدالت اجتماعی و حق تعین سرنوشت ملی استوار است. این حزب به عنوان یکی از احزاب موسس کنگره ملیت های ایران فدرال، و به مانند کنگره، خواستار سرنگونی نظام رژیم جمهوری اسلامی و برآمدن یک نظام دمکراتیک غیر متمرکز و فدرال بدون توسل به خشونت و با استفاده از ابزارهای مدنی است.
محمد امینی باز هم به روش همیشگی، تنها قسمت های دلخواه را از مرامنامه برد اشته و با چیدن آن در یک پازل بد ترکیب و ناهمگون و برای ارضای حس ناسیونالیستی اش آنها را کنار هم قرار داده و نتیجه مورد نظر خود را گرفته است. این در حالی است که در مرامنامه حزب تضامن دموکراتیک اهواز به وضوح آمده است که “مبارزات مردم عرب در ایران بخشی از مبارزات دیگر ملل تحت ستم مضا عف در ایران است و اهداف آن در راستای جنبش کلی آزادی خواهی و عدالت خواهی در ایران است.
www.alahwaz.info
درباره آنچه در سخنانم در سمینار برن مطرح کردم، نیز باید تاکید کر د، هر آنچه گفتهام و میگویم گزارشهایی است که با ادله کافی و اطلاعات مستند پرده از نقض فاحش حقوق بشر در اقلیم اهواز که از آن در ایران با نام رسمی استان خوزستان یاد می شود، گرفته شده است. خلاصه این گزارش ها که حاصل صدها ساعت کار تحقیقاتی است، به شرح ذیل است:
پروژه پاکسازی قومی به شدت و با مدیریت تهران در اقلیم اهواز ادامه دارد. غصب بیش از 450 هزار هکتار از زمین های کشاورزان عرب از جانب دولت و سپاه، انحراف آب رودخانه کار ون از مناطق عربی به استان های فارس، اصفهان، یزد و کرمان، خشکاندن آبهای هور العظ یم برای حفر کم خرج تر چاههای نفت (این امر باعث ایجاد گرد و غبار و افزایش ریزگر دها شده است)، اخراج دسته جمعی و سیستماتیک عرب ها از شرکتهای نفت، گاز، حفاری و صنایع فولاد، عدم اختصاص هیچ بخشی از درآمد نفت برای عمران اقلیم و رفاه شهروندان، وجود فقر گسترده توام با بیکاری بیش از 60 درصد و چند برابر معدل بیکاری در کشور، عدم تدریس به زبان مادری که باعث افزایش آما رهای بی سوادی و کم س وادی جوانان عرب و عدم جذب آنها به بازار کار شده، عدم ترمیم و بازسازی شهرهایی که پس از جنگ ایران و عراق نابود شده اند، عدم پاکسازی میدان های مین باقیمانده از جنگ برای مجبور کردن عر ب ها به مهاجرت از سر زمین های خود، عدم صدور شناسنامه برای نوزادان عرب که نام عربی غیرشیعی اختیار کنند، عدم صدور اجازه به نخل کاران عرب برای کاشت مجدد میلیونها نخل که در خلال جنگ از بین رفته است، اجازه بازگشت ندادن به جنگ زدگا نی که از مناطق جنگی به دیگر مناطق کشور گریخته اند و غصب اراضی و خانه های آنها در راستای ایجاد تغییرات دموگرافیک به نفع غیرعرب ها و پاکسازی قومی، اشاعه و پخش مواد مخدر مجانی بوسیله سپاه و بسیج در میان جوانان عرب و افزایش دهشتناک نرخ اعتیاد تنها نمونه هایی از موارد نقض حقوق فردی و جمعی ملت عرب در ایر ان است که در سخنرانی های اینجانب ذکر شده و ترجمه های آنها به زبان های مختلف از جمله عربی، فارسی و ان گلیسی در اختیار مطبو عات و رسانههای جمعی قرار گرفته است.
برای تک تک موارد ذکر شده هزاران صفحه سند، گزارش، عکس، خبر و صدها فایل صوتی و تصویری وجود دارد. اگر محمد امینی و محمد امینیها را همه این اسناد و مدارک وادار به پذیرش حقیقت نمیکند، نشانه این است که آنها به خواب نرفتهاند، بلکه خود را به خو اب زده اند.
حرف آخر اما، درباره نگاه از بالا و تحقیر آمیز امینی به ملل سا کن ایران است. او همه آنها را با اصرار فراوان به جز فارس، اقوام مینامد ولی مشخص نمیکند که خود و فارس های همزبان خود را چه مینامد اگر ترک و عرب و کرد و لر و بلوچ و ترکمن و تالشی و ارمنی نیستند پس چیستند و که هستند؟ آیا آنها ملت ایران هستند و یا شاید ملت فارس و یا چیز دیگری؟ آیا آنها صاحب خانهاند و دیگر ان مستاجر؟
ایشان بدانند که امروز طبق عرف و تعریف سازمان ملل، معیار و محک نامیدن گروهی از مردم در هر کشور «نامیدن خود آنها بر روی خود است»-ـ یعنی self Identification و در مورد مردمان عرب در ایران، اختیار نام آنها فقط با مشارکت و موافقت خود آنها درست است و نه بوسیله کسانی در طهران و افرادی مانند محمد امینی در لس آنجلس.
حال باید پرسید چه کسی آقای امینی را برگزیده تا شأن و منزلت فارس زبان های ایرانی را فراتر از ملیت های دیگر چون کرد، عرب، بلوچ، لُر، ترک، ترکمن، تالشی و غیره قرار دهد؟ این نگاه از بالا چکیده همان ایدئولوژی شووینیستی است که پروفسور علیرضا اصغرزاده از دانشگاه یورک کانادا،در کتابی بنام “Iran and the Challen ge of Diversity: Isl-amic Fundementalism, Arayanist Racism, and Democratic Struggle. Dr. Alireza Asgharza deh. Palgrave Macmillan به شکل مفصلی شرح داده است.

دکتر کریم عبدیان بنی سعید
سوم آوریل 2017 – واشنگتن