تیرخلاص چینی ها به ذخایر دریایی ایران در چابهار/ صید ترال بلای جان آبزیان/ صیادان به دسترنج حقیقی خود نمی رسند

به گزارش عصرهامون، در حالی این روزها صیادان ايرانی برای امرارمعاش با سختی و خطرات بيشتری روبه‌رو شده‌اند که بايد با قايق‌های كوچک شان مسافت بيشتری از ساحل دور شوند تا شانسی برای ماهيگيری داشته باشند اما اين فاصله گرفتن بيش از حد از ساحل براي آنها خطراتی مانند غرق شدن و اسير شدن از سوی دزدان دريايی را به همراه دارد.

و این درحالی است که کشتی‌های چینی با بساط صید ترال‌شان در آب‌های کشورمان شبانه‌روز تور پهن می‌کنند تا کف دریا را جارو کنند و از این طریق کمر به نابودی ذخایر دریا و آجر‌کردن نان صیادان ایرانی بسته‌اند.

صيد ترال سال‌هاست كه در بسياري از كشور‌ها ممنوع شده يا براي آن محدوديت‌های زيادی درنظر گرفته می شود؛ زيرا در اين روش تورهايی با چشمه‌های كوچک را به آب می اندازند و به وسيله شناور آنها را می كشند در نتيجه نه‌تنها انواع آبزيان و سخت‌پوستان در آن به دام می افتند، بلكه به بستر دريا نيز آسيب می رسانند. علاوه بر اين آنها بچه ماهی های صيد شده و ديگر گونه‌های به دام افتاده را كه هدف صيدشان نبوده پس از كشتن به دريا برمی گردانند.

اين روش صيادی در كشورمان نيز ممنوع است و سازمان حفاظت محيط‌‌زيست با صيادانی كه از اين روش استفاده كنند، برخورد می كند اما مسئله اينجاست كه اين برخورد فقط به صيادان ايرانی محدود می شود و شناورهای بزرگ چينی برای خود حياط خلوت مناسبی پيدا كرده‌اند.

در این راستا سواحل سیستان وبلوچستان به دلیل قرار گرفتن در موقعیت راهبردی و ترانزیتی از اهمیت فراوانی برخوردار است به‌ویژه بندر چابهار که تنها بندر اقیانوسی ایران و آسان‌ترین و بهترین راه دسترسی کشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد است.

بسیاری از شهروندان جنوب استان رزق خود را از صیادی در آب های نیلگون دریای عمان می جسته و می جویند، گرچه در سال های اخیر دریا دیگر با آنها همراه نیست، چرا که جان و رمقی برایش نمانده، آبزیانش دسته دسته خوراک تورهای بزرگ ماهیگیری می شوند و دریا دیگر چیزی برای صیادان بومی در چنته ندارد.

صید ماهی تنها منبع درآمد برای گذران زندگی در این منطقه است و از آنجا که در سال‌های اخیر با توجه به حضور کشتی‌های چینی، ماهی ها کم شده و درآمد صیادان به‌شدت کاهش یافته، مجبور می شوند به مناطق دوردست دیگر برای صیادی بروند که امنیت جانی آنان را به خطر می اندازد.

در سال‌های اخیر میزان سهم مردم بومی این منطقه از این ظرفیت خدادادی هم کم‌تر شده است زیرا با توجه به توسعه صیدهای جدید از جمله صید «ترال» و ورود کشتی‌های بزرگ، صیادان بومی با مشکلات فراوانی روبرو شده‌اند.

عمده ترین مشکل صیادان چابهاری صید بی رویه توسط کشتی های ترال است

عبدالغنی پرستش یکی از صیادان چابهاری عمده ترین مشکل صیادان را صید بی رویه توسط کشتی های ترال عنوان کرد و گفت: این کشتی ها با پهن کردن تورهای بزرگ باعث صید تمامی آبزیان می شوند که این امر باعث می شود تعداد ماهیان به شدت کاهش یابد و صیادی که اصلی ترین شغل ما است با مشکلات جدی مواجه شود.

برخی از صیادان محلی نیز در این خصوص گفتند: کشتی های ترال با تخریب کف دریا، زیستگاه ها و بستر زندگی ماهی ها را از بین می برند و برای دیگر صیادان منطقه به جز ضرر ارمغان دیگری به همراه نمی آورند.

بهره‌برداری غیر مجاز و خارج از فصل زنگ خطری برای پایان ذخایر دریایی

به گفته این صیادان شناورهای غیرمجاز در ایام ممنوعیت آزادانه صید می کنند اما صیادان منطقه قادر نیستند به صیدگاه بروند و این باعث نگرانی صیادان شده است از طرفی هم بهره‌برداری غیر مجاز و خارج از فصل زنگ خطری برای پایان ذخایر دریایی در این منطقه است که اگر چاره اندیشی نشود، پشیمانی فایده‌ای ندارد.

داود هوت از دیگر صیادان بومی منطقه در این راستا افزود: صید ماهی تنها منبع درآمد ما برای گذران زندگی در این منطقه است که متأسفانه در سال‌های اخیر با توجه به حضور کشتی‌های ترال درآمد ما به‌شدت کاهش پیدا کرده است.

وی بیان کرد: با توجه به اینکه این کشتی‌ها اکثر ماهی‌ها این منطقه را به روش ترال صید می‌کنند ما مجبور هستیم به مناطق دیگر که برای ما ایجاد خطر می‌کند مراجعه کنیم.