دعوت از کودکان مظلوم مناطق محروم و نمایش تحقیر آنان در تلویزیون ولایت فقیهی ایران / داود بلوچ
آقای علیخانی، اولأ کاش می شد حرف دلم را آنطوریکه باید میتوانستم به زبان شیرین مادری ام، یعنی به زبان بلوچی خطاب به شما و برای خوانندگان این مطلب بیان میکردم.
اما متأسفانه به دلیل تبعیض و تحقیرهای فرهنگی ای که توسط دولتهای مرکزی ایران بر ملّت بلوچ روا داشته شده و می شود، ما فررندان ملّت بلوچ از تحصیل، خواندن و نوشتن به زبان مادری خویش بازداشته شده ایم.
دومأ، به دلیل اینکه بنده “زبان مسلط ایران” یعنی زبان فارسی را، آن چنان که بلد باشم بلد نیستم، اما سعی میکنم به زبان و ادبیات فارسی آنچه خطاب به شما دوست دارم بگویم، را برای شما در این شکوائیه به رشته تحریر و مکتوب بیان میکنم.
نگارنده همچنین خطاب به آقای دکتر و سرکار خانم دکتری که بنا به شنیده ها فارغ التحصیل از دانشگاههای معتبر کانادا هستید و جهت خدمت برای مردم کشور ایران به بلوچستان آمدید، عرض می کنم، این کار شما خیلی برای ملت بلوچ قابل احترام هست، ولی آن حرکت شما در تلویزیون ملّی باعث دلرنجی و دلسردی تمام عزیزان بلوچ نسبت به شما شد.
شما وقتی کار نیک و خیر انجام میدهید، آنوقت چه نیازی هست بروید جلوی دوربین تلویزیون اعلام کنی و در همان حال چند کودک بلوچ را از روستاهایشان با لباس پاره و کهنه و با دمپایی برای مثال زدن بردارید ببرید در یک برنامه تلویزیونی سوژه نمایش کارهای نیک و خیر خویش نمائید و در آنجا با “فخرفروشی” توضیح می دهید، که ملت بلوچ چقدر بدبخت است.
آیا شما نمی توانستید و یا اینکه نمی خواستید قبل از اجرای برنامه فخرفروشی خودتان، برای هر یک از آن کودکان یک دست لباس و کفش نو فراهم کنید، تا هم آبروی ما بلوچها حفظ می شد و هم صحنه #ماه_عسل برنامه آقای احسان، که برای ملت بلوچ اشک تمساح میریزد!
چطور است که امثال آقای احسان و گردانندگان و برنامه ریزان این تلویزیون به اصطلاح ملّی، برای برنامه های دیگر، قبل از اجرا تمام تیم و عوامل پشت صحنه از گریمور و طراح لباس دست به دست هم میدهید تا همه چیز به وقف مرادتان باشد را آماده می کنند!
حالا واسه ما ملت بلوچ نمیشد اینکار را انجام بدهید، که باعث نشود آبروی آن کودکان محروم که پدرانشان به گفته شما مرزداران غیور هستند و در زمان ورود دشمن به خاک عزیز ایران، جلوی دشمن سینه سپر می کنند و از ورد او ممانعت می نمایند، را تحقیر ننمائید؟
بهتر است برنامه سازان تلویزیون قبل از رفتن به سراغ این چنین سوژه های حساس، با بهره گیری از نظرات کارشناسان و روانشناسان متخصص در زمینه کودک، مانع آسیب روحی و روانی و تحقیر آن کودکان موضوع بحث برنامه می شدند.
آقای علیخانی، آقای دکتر گرامی و سرکار خانم دکتر، نمایش تحقیر آدمهای ندار به بهانه فقر و محرومیت و همچنین ترحم به کودک در مقابل دوربین، بدون تردید تبعات منفی بر روح و روان آنان خواهد گذاشت، این اقدام “فخرفروشانه” شما، تضعیف اعتماد به نفس، سرافکندگی و تحقیر آن نونهالان را موجب خواهد شد.
به عقیده نگارنده، آقای احسان علیخانی کار و پیشه اش، فقط گریاندن و جریحه دار کردن قلب مردم هست و بس!
آقای علیخانی شما با این کارتان قلب و احساسات تمام قوم بلوچ را جریحه دار کردید، آیا نمی شد به جای این “عمل شرمسارانه” از حق و حقوق ملت بلوچ دفاع کنید و مشکلات استان را بیان میکردید؟
آیا مگر شما نمی دانید که بلوچستان دارای ثروت غنی از جمله معادن طلا، گاز و سنگهای قیمتی و سواحل از دریای نیلگون خلیج فارس و دریای عمان تا بخشی از سواحل اقیانوس هند را داراست و اکنون کمابیش بخش بزرگی از درآمد ملّی ایران از بلوچستان تامین میشود، اما مردم بلوچ از درآمد ارزی حاصله این ثروت دیار خویش، به دلیل سیاست های نژادپرستانه و بلوچ ستیز حکومت ایران محرومند!
آقای علیخانی، بخشی نه چندان اندک از تهرانی های عزیز و دیگر شهرستانی ها جهت تفریح و گذراندن تعطیلات نوروزی به استان و شهر زیبای ما، یعنی به چابهار تشریف میآورند و با آغوش گرم مردم محروم آن دیار روبرو میشوند!
آنوقت یعنی شما آقای علیخانی نمی دانید که بلوچها چطوری زندگی میکنند؟
اول شما برو تاریخ بلوچستان را باز کن و مرور بنما، تا این همه نیایی جلوی پرده و دوربین تلویزیون بگویی، وای شما برق نداری، شما کولرنداری، شما تلویزیون نداری، شما تا حالا بازی نکردی، شما نمی دانید توپ چیه، الهی بمیرم براتون!
آقای احسان علیخانی چرا با احساسات مردم در این ماه مبارک رمضان بازی میکنی و آقای دکتر هم که کار نیک و خیری انجام دادی، نباید در یک شبکه تلویزیونی جلوی این همه بیننده، از فعالیت خودتان تعریف و تمجید میکردی، بلکه بهتر بود بعنوان کسی که فقر و محرومیت را با چشمان خودش مشاهده کرده، از حق و حقوق مردمان دیار بلوچستان دفاع میکردی.
کاش شما در آن برنامه به جای تحقیر آن کودکان بلوچ، علت را بررسی میکردید و نه معلول را، فقط با کارهای خیر (نذری) مشکلات جامعه سیستان و بلوچستان و فی الواقع جامعه ما حل نمی شود.
آقای علیخانی، آیا شما به عنوان یک دست اندرکار مطبوعات و رسانه نمی دانید که، ده ها هزار نیروی انتظامی در بلوچستان چه کار می کنند؟
آنها امنیت را از جان مردم بلوچ گرفته اند و کارشان سرقت اموال عمومی، قتل و غارت هست و در مقابل این کارها حقوق و حتی پاداش از سوی حاکمیت دریافت می کنند.
کشتن یک بلوچ که چند کیسه برنج حمل و نقل می کند تا با فروش آن، حداقل خرج خانواده خویش را تامین نماید، توسط نیروهای نظامی و انتظامی در بلوچستان مورد هدف گلوله های آتشین قرار میگیرد و کشته می شود، متاسفانه قتل ای بلوچها برای قانونگذاران نه اینکه جرمی محسوب نمی شود، بلکه مامور مرتکب قتل، پاداش و درجه ارتقاء میگیرد!
ای کاش شما می آمدید و برای بلوچ های کشته شده توسط مامورین حکومت، که به خاطر حمل انگشت شمار گالن گازوئیل، بنزین و یا چند کیسه برنج و چند جعبه میوه کشته می شوند، برنامه تهیه می کردید، تا به عمق فاجعه بیکاری، فقر، محرومیت و تبعیض ها اقتصادی که ناشی از سیاست های “حاکمیت فرقه گرای” تهران هستند، پی برده و آگاهی پیدا میکردید، که چرا این کودکان و این بچه های بلوچ سر و وضعشان اینطور گشته است.
در ضمن بیشترین گلایه و شکایت من نگارنده این مطلب، از مسئولین استان و نمایندگان بلوچها در مجلس شورای اسلامی است، که نمی توانند و یا به علت سر غرق شده شان در آخور فساد مالی و اداری نمی خواهند و مایل نیستند، با همان بودجه اندک تعلق گرفته دولتی برای این دیار، دو تانکر آب به آن روستا بدهند، یا یک توپ فوتبال برای بچه های این منطقه محروم بخرند.
آقای علیخانی امیدوارم در برنامه های آینده راجع به بلوچ و سیستان و بلوچستان به جای پاک کردن صورت مسئـله، به فکر حل معضلات این دیار باشید و مردم ایران را از مصائب و مشکلات و تبعیض های حکومتی، که در بلوچستان علیه ملت بلوچ به اجرا گذاشته می شوند آگاه سازید و راهکارهای کارشناسانه، تخصصی و علمی، و نه راهکار روضه خوانانه و مذهبی، برای زدودن فقر و محرومیت بلوچ ها ارایه دهید.
داود بلوچ
۲۸.۵.۲۰۱۸
