نشست آئورا در چابهار توسعه ی استان یا ایجاد ظرفیت برای جذب جمعیت؟
کمپین فعالین بلوچ – به این سخن وزیر راه وشهرسازی آقای عباس آخوندی در نشست آئورا تامل کنید : ” سیستان و بلوچستان ظرفیت جمعیت پذیری خوبی دارد و با اقداماتی که در حوزه راه، شهرسازی از جمله تاسیس شهرهای جدید انجام شده ، مطمئنیم جمعیت خوبی در این استان جذب می شود ” ( بنقل از خبرگزاری ایسنا ) – ظرفیت سازی جمعیتی در یک اقلیم قومی و فرهنگی که خود در گستره ی کشوری ایران بعنوان اقلیت قومی محسوب می شود آیا معنایی جز اقلیت سازی آن در جغرافیای قومی و فرهنگی خود می تواند داشته باشد ؟ و این مهم با کدام مفهوم توسعه و پیشرفت قابل اثبات ، توجیه و یا تفسیر پذیراست ؟
– منطقه ی بلوچستان علیرغم آنکه از نظر شاخص های توسعه یافتگی در قیاس با دیگر مناطق ایران در سطحی بسیار نازل قرار دارد اما از منظر جمعیت انتقالی بیرون از اقلیم قومی و فرهنگی که صرفا با خواست و اعمال اهرم های حاکمیتی صورت گرفته بیشترین جمعیت را نه در حاشیه شهر ها که در مهم ترین مراکز حاکمیتی و تصمیم سازی به تحمیل و یا به ناچاری پذیرفته است .
– دستگاه حاکمیتی چه قبل و چه بعد از انقلاب بنابر نگرش های خاص که ناشی از تفاوت قومی و فرهنگی یا زبانی یا مذهبی است ، غالبا ابزاری بوده که این تفاوت قومی و فرهنگی را به نفع قومیت غالب ، مهندسی کرده است . از آن جمله عدم مشارکت در مدیریت استان ، عدم امکان بکار گیری ساکنان این جغرافیای قومی در بسیاری از نهادهای حاکمیتی همانند دستگاه های نظامی و امنیتی یا ایدئولوژیک که این امر خود سبب گسیل حجم عظیمی از جمعیت خارج از این منطقه به این جغرافیا بوده است (حال بماند بخاطر همین نگاه چه جمعیتی در جغرافیای خودشان از داشتن این مشاغل محروم مانده اند)
– با توجه به نکات ذکر شده شائبه ی این سرمایه گذاری قبل از انکه رفع محرومیت های مزمن که جز هویتی و شناسنامه این مردم و استان محسوب می شود و یا بکار گیری نیروهای مستعد بومی و کاهش فقر منظور برنامه ریزان یا هدف گزاران باشد ، بیشتر به هدف جمعیت پذیری نظر دوخته اند و بساطی گشاده دست از سرمایه گذاری فراهم کرده اند تا جمعیتی خارج از استان را میزبانی کنند.
– جناب وزیر ما را به منزلتی از ناچاری نبرید که بگوئیم توسعه ارزانی خودتان ولی زمین قومی و فرهنگی زیر پای مان را خالی نکنید . توسعه یافتگی با همه جلال و جبروت وسوسه انگیزش قربانگاه هویت قومی -مذهبی و فرهنگی ما نباشد زیرا آنگاه نه توسعه ای خواهد بود و نه سرمایه گذاری ها سودی خواهد داشت آنچه در چنین زمینی سر بر می آورد گسل های زجر آور قومی وفرهنگی خواهد بود که نشانه های آن در اطراف مان بخوبی عبرت آموز است .
– و در نهایت همه ی بزرگان و کسانی که با حسن نیت به تحولات چابهار امید بسته اند از کنار این خدشه ی “ظرفیت پذیری جمعیتی” نگذرند و آنرا چون دغدغه ای جدی برای هویت قومی و فرهنگی این اقلیم نظر داشته باشند تا در جغرافیای خود به اقلیتی بی هویت و حاشیه نشین تبدیل نشوند. و توسعه چیزی نیست جز توانمند سازی ظرفیت های هر جغرافیا با مشارکت مردمی و پذیرش هویت و ظرفیت آن . و هر آنچه جز این باشد شائبه ایست که ترکیب جمعیتی را به ضد صاحبان آن اقلیم بدل خواهد کرد و آنگاه تا دریافته باشیم ، دیگر دیر شده است
