سرقت آب در مرز های ایران / پس از ترکمنستان اینبار پاکستان دست به سرقت زد

عبدالعزیز بلوچزهی رئیس شوراهای اسلامی سیستان و بلوچستان با اشاره به اینکه پاکستان با حفر چاه در نزدیکی خاک ایران از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده می‌کند، گفت: در استان سیستان و بلوچستان کشاورزی یکی از مهم‌ترین شغل‌ها است که بسیاری از مردم به آن پرداخته‌اند لذا این می‌طلبد تا با همکاری اداره آب و فاضلاب روستایی برای این افراد آب مورد نیاز تهیه شود و نگذارند تا پاکستان به راحتی از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده کند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی عصر هامون، در حالی در سال های اخیر بسیاری از استان های کشور بالاخص سیستان و بلوچستان با خشکسالی دست و پنجه نرم می کند و بسیاری از محصولات کشاورزی پر آب از سبد کشت کشاورزان حذف شده که رئیس شوراهای اسلامی سیستان و بلوچستان گفته که پاکستان با حفر چاه در نزدیکی خاک ایران از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده می‌کند.
سال ها سیستان مورد بی مهری همسایه افغان خود قرار گرفت و با بی ابی سپری می کند، این بار نیز در سایه عدم توجه مسئولین، پاکستان آستین ها را بالا زده و به تاراج منابع آبی بلوچستان پرداخته است.
با این وجود سرقت منابع آبی ایران تنها مختص به مرز های جنوب شرق نمی شود بلکه در سال های اخیر ترکمنستان همسایه شمال غرب ایران نیز در منطقه خراسان شمالی چاه‌های زیادی را با کمک کشورهای دیگر حفر کرده بود، تا سفره‌های آبی مشترک مرزها را خالی کند اما هیچ اقدامی از سوی کشورمان انجام نگرفته است. در حالی که قطره‌های آب برای امنیت غذایی کشور ضروری است، اما در مرزهای مشترک حجم زیادی از آبهای زیر زمینی توسط کشورهای دیگر به سرقت می‌رود.

پاکستان از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده می‌کند
عبدالعزیز بلوچزهی رئیس شوراهای اسلامی سیستان و بلوچستان با اشاره به اینکه پاکستان با حفر چاه در نزدیکی خاک ایران از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده می‌کند، گفت: در استان سیستان و بلوچستان کشاورزی یکی از مهم‌ترین شغل‌ها است که بسیاری از مردم به آن پرداخته‌اند لذا این می‌طلبد تا با همکاری اداره آب و فاضلاب روستایی برای این افراد آب مورد نیاز تهیه شود و نگذارند تا پاکستان به راحتی از آب‌های زیرزمینی ایران استفاده کند.

جنگ آب
کره زمین ۱۶۵۰ میلیون کیلومترمکعب منابع آبی دارد که از نوشیدن ۹۷ درصد آن باید صرف نظر کنیم و فقط ۲/۳ درصد آن آب شیرین است البته ۷۸ درصد از این میزان آب شیرین موجود نیز یا در سفره های آب زیرزمینی یا در یخچال های قطبی یا توسط انسان ها آلوده شده است.
ذخایر آبی کره زمین از حدود ۴/۵ میلیارد سال پیش به وجود آمده و تاکنون ثابت مانده و این درحالی است که در دهه های گذشته با افزایش جمعیت، مصرف آب افزایش یافته است که به عبارتی، میزان آب تجدیدشونده در کره زمین فقط یک درصد از کل آب های زمین است و این مقدار هم قرن هاست که تغییری نکرده؛ این یعنی حجم آبی که پیشینیان ما در زمان امپراتوری هخامنشیان با کمتر از ۲۰ میلیون نفر روی کره زمین دراختیار داشتند، تقریبا همان مقدار آبی است که هم اکنون بیش از هفت میلیارد نفر ساکنان زمین از آن برخوردارند. بنابراین پیداست که دورنمای توسعه روی زمین با مختصات کنونی آن تا چه اندازه شکننده و محدود کننده به نظر می رسد.
به این ترتیب می توان گفت که امروز افزایش تقاضا برای مصرف آب و مدیریت ضعیف منابع آب، موجب تنش بر سر استفاده از منابع آب هم در درون کشورها و هم در روابط بین کشورها را فراهم کرده و این موضوع درمورد رودخانه های بین المللی و منابع آب مشترک در یک منطقه مشهود است. وقتی به موضوع آب و سیاست کلان تر نگاه کنیم متوجه ترکیبی تازه و نزدیک به ژئوپولتیک با عنوان «هیدروپلیتیک» می شویم؛ ترکیبی که از همسایگی دو واژه آب و سیاست ساخته می شود و دلالت بر نقش آفرینی منابع آب بر روابط سیاسی کشورها دارد.

با این وجود کم بودن بارش ها در کشور، نبود زیرساخت های آبیاری که ۹۰ درصد آب را به هدر می دهد و نیز فقدان مدیریت برای کنترل آب های زیرزمینی و روان آب ها در مرزهای مشترک باعث فشار روزافزون به کشاورزان شده است که ادامه این وضعیت، تولید را تحت فشار قرار می دهد، امنیت غذایی را با خطر مواجه می کند و سفره مردم را کوچک تر خواهد کرد. در نهایت با توجه به اینکه حفظ منافع ملی هر کشور در مرحله اول وظیفه مسئوولان همان کشور است جا دارد که درباره آنچه در مرز های ایران در حال روی دادن است تفحص شود و در صورت خطای مسئوولان کشور همسایه چاره اندیشی شود.